Als ik de foto’s die ik de afgelopen jaren van Raoul heb gemaakt bekijk kan ik hem soms zo missen. Hoe geweldig hij nu ook is, de kleine schattige Raoul was zo ontzettend leuk.
Maar kleine kindjes worden nou eenmaal groot, dat is geweldig om te zien. Daar getuige van te mogen zijn is een van de mooiste dingen aan het hebben van kinderen. En gelukkig hebben we de (vele vele) foto’s nog zullen we maar zeggen.
Toen en nu
Vrijdag zaten Raoul en ik in de tram en ik zag hem weer zitten zoals ie daar een paar jaar geleden zat. Om precies te zijn zag ik een foto van ruim 2 jaar geleden voor me, een foto die ik van hem maakte op 12 juli 2012. Kijk, dat is natuurlijk zo even op te zoeken in het archief van zijn leven.
Op de foto die ik vandaag maakte zie nog steeds dezelfde blik in z’n ogen en hetzelfde handje.
Dat gevoel herken ik en is bijna fysiek bij het bekijken van foto’s van mijn zonen toen ze klein waren.
Pingback: Ik mis jullie nu al « ninasstories