Flashbacks: supermarkt, stokbrood en een eigenwijze notaris

Flashback foto’s noem ik ze, reproducties van oude foto’s van de kinderen. Zelfde beeld, ouder kind dus. Ik hou ervan, je ziet zo goed hoe ze veranderd zijn in een bepaalde tijd.

Elke dag

Van Raoul en van Filippa maak ik nog steeds elke dag een foto. Of eigenlijk maak ik dagelijks een heleboel foto’s en daar kies ik de leukste of meest toepasselijke foto voor die dag uit – soms is de keuze maken het moeilijkste van dit hele project. De gekozen foto’s krijgen elk een titel en worden op de respectievelijke blogs geplaatst: Raoul Today en Filippa Today.

Flashback foto’s

Je kan je misschien een beetje voorstellen hoeveel foto’s ik inmiddels van de kinderen heb. En hier zitten heel veel foto’s tussen die geschikt zijn om een flashback foto van te maken. Het is dat ik nog meer te doen heb, anders zou ik m’n dagen hier wel mee kunnen vullen.

Eigenlijk zoek ik de situaties zelden hiervoor op. Vaker gaat het zo dat ik opeens een situatie herken van een foto. Soms zoek ik dan wel eerst de oude foto erbij om de nieuwe foto er zo goed mogelijk op te laten lijken.

Bij de foto hierboven is het allemaal puur toeval dat hij zo goed gelukt is. We liepen door de supermarkt in Frankrijk, langs de groetenafdeling en ik zag meteen de foto van een jaar eerder voor me.

Tussen de stokbrood foto’s van Raoul zit twee jaar. Jammer dat ik er vorig jaar geen heb gemaakt. En jammer dat hij rechts een tree lager staat dan links. Ja, dat soort dingen irriteren me. Lekker belangrijk, I know…

De kleine – eigenwijze – notaris

Soms lukt het trouwens helemaal niet om een flashback foto te maken. Kinderen doen nou eenmaal ~~niet altijd~~ meestal niet wat je wil. Op de laatste dag van de vakantie wilde ik vlak voor we naar huis gingen nog een flashback foto maken van Filippa. Ik zocht de oude foto erbij – een fantastische foto (al zeg ik het zelf) van Pip in een grote notarisstoel – en wat bleek, de oude foto was zelfs op precies dezelfde dag gemaakt!

Nadat Pip die middag had geslapen zouden we meteen naar huis gaan. Vlak ervoor zou ik dus nog even mijn foto kunnen maken. Maar Pip wilde alleen maar huilen en vooral wanneer ik haar op de stoel wilde zetten zette ze het op een krijsen. Onderstaand is het beste wat ik ervan kon maken. Dat ze niet op de stoel zit maar ervoor zegt trouwens ook wel weer heel veel, eigenwijs als ze is.