Bijna 20 jaar geleden kochten mijn ouders een huis in Lissey, een klein dorpje in Noord Frankrijk. Nu is het van mijn broer en mij – en onze respectievelijke partners uiteraard. Een familiehuis, met bijna 20 jaar aan herinneringen is het bijna een museum van onze ouders.
Een jaar later
Deze week is het een jaar geleden dat mijn moeder overleed. Dat wij in dat jaar vrijwel alles hebben kunnen afhandelen rond haar nalatenschap hebben we onder andere te danken aan ons familiehuis.
Het huis in Utrecht, waar m’n moeder de laatste twee jaar van haar leven heeft gewoond, hadden we eind zomer ingepakt en is in november verkocht. Het grootste deel van de meubels en spullen zijn verhuisd naar het familiehuis in Frankrijk.
Dat we niet alles weg hoefden te doen maar dat alles met emotionele waarde een nieuwe plek kon krijgen in Frankrijk was een luxe. Een echte plek heeft alles overigens nog niet in Frankrijk. Daar staat het nu wat vol dus wie weet moeten er nog dingen weg maar dat heeft geen haast.
Herinneringen
Toen mijn ouders het huis kochten in 1999 was ik al lang het huis uit dus het was echt van hun. Wel kluste ik mee, onder andere met vriendinnen, om zo wat geld bij te verdienen. Mijn ouders gingen er vaak heen, om te klussen, hun grote hobby. En ik kwam ook met regelmaat langs. Pasen was vaste prik en ook in de zomer was ik er vaak.
Zo herinner ik me de zomer van 2003 toen het net uit was met mijn toenmalige vriendje en ik geen plannen had voor de zomervakantie. Ik maakte een cd – een mix tape – met verdrietige liedjes en stapte op de trein in Amsterdam. Zes uur duurde de treinreis van Amsterdam tot een plaatsje, een uur rijden van het huis van mijn ouders vandaan. Waar mijn moeder mij ophaalde.
Of een paar jaar later, in 2005, toen mijn vader alleen aan het klussen was in het huis en ik spontaan besloot langs te komen. Hij was zo lief om me helemaal in Maastricht op te halen wat ruim 2 uur rijden voor hem was.
De deur naar het huisje ernaast dat mijn ouders erbij kochten in 2006. We zijn nu bezig twee kamers erin te realiseren. Het doorbreken van de muur en het plaatsen van de deze deur was de laatste klus die mijn vader in het huis deed.
Dilemma
Een paar jaar geleden kwam het dilemma voor mijn broer en mij. Mijn moeder was ziek en we wisten dat ze nog een paar jaar te leven had. Wat zouden we dan doen met het huis? Zo vanzelfsprekend als dat het nu is was het toen niet dat we het zouden houden.
Ik legde het altijd zo uit: als ik nu de keuze zou hebben om een huis in Frankrijk te kopen zou ik dat niet doen. Ik wil die verantwoordelijkheid en verplichting niet. Bovendien wil niet altijd naar dezelfde plek op vakantie gaan, ik wil veel meer zien van de wereld. Ik heb behoefte aan nieuwe indrukken.
Geluk
Maar verkopen was geen optie, we waren zelf inmiddels ook van het huis gaan houden. Zo ook van alle herinneringen die we er hadden verzameld. Maar ook van het leven daar, de Nederlandse vrienden die we er hebben, andere Nederlanders met een huis in het dorp. En zo zijn we nu dus (bijna officieel) de eigenaren van een huis in Frankrijk. Het grote geluk is dat mijn René en de vrouw van mijn broer het er ook fijn vinden. Het onderhouden en managen van dit huis lukt alleen met z’n vieren.
Het klopt
Afgelopen weekend, met Pasen, waren we er weer. Samen met mijn broer en zijn gezin. We hebben geklust, dozen uit Utrecht uitgepakt, lekker gegeten en gedronken, om een paasvuur gezeten met onze Nederlandse vrienden daar en in de tuin gewerkt.
In de zomer van 2016 vertrok mijn moeder uit Frankrijk. We wisten toen allemaal dat ze vanwege haar slechte gezondheid nooit meer terug zou kunnen komen naar haar geliefde huis. Sindsdien was het zwaar geweest voor mij om er te zijn. Maar dit weekend was ik voor het eerst weer gelukkig in het familiehuis.
Ik had plezier in het klussen en het huis begint nog leuker en mooier te worden dan het al was. Het begint ook meer van ons te worden, wat goed is. Ik heb nooit spijt gehad van de keuze om het huis aan te houden maar deze keer leek het voor het eerst echt helemaal te kloppen.
Onderweg naar huis maakten we alweer plannen voor nieuwe projecten, zoals het uitbreiden van de keuken, een nieuw zitje achterin de tuin en een houtkachel op de veranda. Zoals ik me voorstel dat mijn ouders dat ook deden tijdens hun vele ritten van Noord Groningen naar Frankrijk en terug.
Misschien dat hun droom toch langzaamaan de onze wordt.
Zomer 2016.
Bovenste foto: zomer 2014.
Laat je een berichtje achter? Vind ik leuk!
Volg je me al op Instagram, Twitter en Facebook?
Geen bericht missen? Schrijf je hiernaast in of volg me op Bloglovin’!
Het ziet eruit als een heerlijk huis.
Fijn dat jullie daar samen kunnen zijn en nieuwe plannen kunnen maken.
We zijn ook heel blij met deze mooie plek…
Wat een verhaal. Zoveel herinneringen ❤️ Heb niet de juiste woorden nu maar wat heb je het mooi geschreven, kan je blijdschap en verdriet er doorheen voelen. Heel veel sterkte deze dagen en veel liefs, imke
Precies de juiste woorden xxx
Leuk om te lezen Nina! En fijn dat het huis ‘eigen’ begint te worden en dat het goed voelt.
Dankje. Komen jullie er snel ook weer een keer langs?
Dag lieve Nina, ik zit met tranen in mijn ogen je prachtige verhaal te lezen. Ook voor ons zitten er dierbare herinneringen aan het huis. Ontzettend fijn dat het ook steeds meer jullie huis wordt! We hopen er nog vaker te mogen komen en dat jullie er nog veel mooie herinneringen mogen ophalen maar ook nieuwe zullen creëren. Proost op jullie fantastische moeder, schoonmoeder en oma, onze lieve Jelske!
Xx Ciske
Wat lief Ciske! Jullie zijn altijd welkom natuurlijk. Veel liefs xxx
Wat een fijn verhaal! Jullie kweken ook mooie herinneringen voor jullie kinderen die, zo te zien, ook nu al dol zijn op het huis.
Ik wens jullie er nog heel veel fijne jaren toe met beide gezinnen!
Dankjewel ☺️
Waterige oogjes; maar mooi blog en prachtige foto’s Nina. Dank je wel dat ik mee mocht kijken. x
Lief van je Sigrid x