Ik lees veel en veel te weinig. En dat terwijl boeken me zo ontzettend kunnen raken. Of vervoeren, opvrolijken, inzichten geven, etc. Smoesjes over geen tijd zijn onzin want ik heb wel tijd om oneindig lang door Instagram heen te scrollen. Ooit las ik veel en ik denk dat dat ook weer terug gaat komen.
Ik las Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells al een hele tijd geleden. Het was in de tijd dat ik het nieuwe thema voor dit blog had verkondigd (photography & memory keeping). Ik bedacht toen dat het boek qua thematiek mooi paste bij dit blog. En dat ik er hier iets over wilde vertellen.
Ik begon te schrijven en ik maakte foto’s voor bij deze post. Sloeg alles ergens op en… deed er niks mee.
Vandaag kwam ik alles weer tegen en vind ik wat ik heb geschreven toch de moeite waard om hier te laten zien. Iets wat ik destijds blijkbaar niet vond.
Ik heb besloten dat het de hoogste tijd is om wat minder kritisch op mezelf te zijn. Om perfectionisme te laten vallen en niet aan elke stap die ik wil zetten zo lang te twijfelen dat de stap niet meer te zetten is. Met stilstand als gevolg.
Wat ik toen schreef
Ik ben geen boekenrecensent, schrijven waarom ik een boek mooi vind, vind ik moeilijk. Laat ik zeggen dat het boek me bijzonder raakte. Ik voelde mee met de hoofdpersoon. Voelde zijn eenzaamheid en verdriet maar ook het geluk dat hij uiteindelijk vond.
Het boek gaat onder andere over herinneringen en het voorbijgaan van de tijd. En over de wil om herinneringen vast te houden en vast te leggen. Over terugkijken naar je verleden en de verhalen die je daarover hebt opgeslagen. Onderwerpen die me bezighouden op het moment. Misschien zelfs zo dat het niet altijd goed is. Altijd maar omkijken weerhoudt je om te leven in het heden. Maar vooralsnog kan ik het moeilijk laten.
Waarom het boek me misschien nog wel meer raakte was een herkenning. Ik herkende iets van mezelf in de hoofdpersoon. In zijn zoektocht naar een manier om zijn verhalen te vertellen. Als kind schrijft hij veel, later gaat hij fotograferen en vervolgens keert hij weer terug naar het schrijven. Maar ook tijden doet hij geen van beiden.
De regels hieronder, die hierover gaan, vond ik bijzonder mooi. Omdat ze me deden inzien dat verhalen in je hoofd soms misschien genoeg zijn, dat niet alles vastgelegd hoeft te worden.
‘Misschien schrijf je niet op papier, maar in je hoofd wel’, zei ze met haar zachte stem en ze raakte mijn arm aan. ‘Dat heb je altijd gedaan. Je bent een herinneraar en een bewaarder en dat weet je’.
Ik vind het mooi geschreven Nina.
Het maakt me nieuwsgierig naar het boek en deze komt zeker op
m’n leeslijstje.
Dankjewel Alet! En ben benieuwd wat je er van vindt, mocht je het gaan lezen.
Mooi geschreven Nina. Prachtig, om zo gekend te worden dat iemand dat over je kan zeggen (over de tekst die je aanhaalt).