In maart ging ik een week naar Los Angeles voor het Unleash The Power Within (UPW) seminar van Tony Robbins. Tony Robbins een Amerikaanse life coach/motivational speaker. De meningen over hem zijn nogal verdeeld. Sommige mensen lopen met hem weg en anderen krijgen de kriebels van hem. En er zijn mensen die daar een beetje tussenin zitten, zoals ik. Ik vind het een fenomeen die echt grote veranderingen bij mensen teweeg kan brengen. Maar om z’n typisch Amerikaanse manier van praten en opscheppen moet ik ook wel een beetje lachen.
Tony Robbins is al decennia lang een begrip maar ik hoorde pas een half jaar geleden zijn naam voor het eerst. Dat was via het instagramaccount van Charlotte van ‘t Wout (overigens een aanrader om te volgen!). Doordat ik steeds meer in de hoek van persoonlijke ontwikkeling mensen ging volgen, beluisteren en lezen, hoorde ik de naam opeens steeds vaker.
Toen Charlotte van ‘t Wout in december in haar Instagram Stories liet zien dat ze in Miami was voor een seminar van Tony Robbins (haar derde al), dacht ik ‘wat stoer dat ze dat doet!’. En opeens dacht ik, maar als zij dat kan, dan kan ik dat toch ook? En zo kwam het dat ik niet veel later een kaartje kocht voor Unleash The Power Within in Los Angeles.
Maar waarom wilde ik eigenlijk naar Tony Robbins?
Dat vroeg ik me ook af. Meteen na het kopen van m’n ticket. En in de maanden voor vertrek en nog steeds toen ik in het vliegtuig zat. En vooral toen ik de avond voor het seminar begon in de rij stond om me te registreren. Ik dacht alleen maar: waarom wilde ik dit??
Ik wist het heel goed natuurlijk. Het was de bekende comfortzone waar ik uit wilde. Of beter gezegd: uit móest. En ik wist dat dat niet met zachte hand zou lukken.
Ik zag het voor me als een spoor waar ik, als treintje, net naast de rails aan het doorhobbelen was. Langzaam en met veel moeite, zonder echt ergens te komen. Ik wilde terug op de rails maar ik wist dat dat niet zou lukken met een lief duwtje. Het was duidelijk dat er grover geweld nodig was om mij weer terug te krijgen op de rails. Tony leek me wel iemand die dat voor elkaar zou kunnen krijgen. Wat die rails precies waren wist ik trouwens niet. Maar dat was deel van het proces, om ook daar achter te komen.
En waarom moest ik helemaal naar LA?
Je zou kunnen denken dat het seminar nou eenmaal daar plaatsvond, maar hetzelfde seminar zou een maand later in Londen plaatsvinden. Dus het was niet per se nodig zo ver weg te gaan. Ook hier kwam weer die comfortzone om de hoek kijken. Ver weg wilde ik, zo ver mogelijk uit die comfortzone, dat was het idee.
Maar ook dacht ik dat dat de ervaring van het seminar intenser zou zijn in Amerika dan in Londen. Simpelweg omdat Tony Robbins (heel erg!) Amerikaans is en ik me voorstelde dat de andere deelnemers daardoor ook wat uitbundiger zouden zijn in Amerika dan in Europa. Geen idee of dat zo was, maar uitbundig waren ze zeker!
Overigens waren het niet alleen de Amerikanen, het seminar werd bezocht door mensen van over de hele wereld. Ik had bijvoorbeeld een groepje om me heen verzameld met iemand uit Mexico, iemand uit Duitsland en iemand uit Argentinië. Zo had ik daar toch weer een mini comofortzone gecreëerd.
Oh die comfortzone…
Er waren twee dingen waardoor ik opzag tegen mijn trip. Alleen op reis gaan was het ene, het seminar het andere. Het alleen reizen is een apart verhaal, misschien vertel ik daar nog wel eens over (spoiler: het is niet aan mij besteed, reizen wel hoor maar niet alleen). Maar het was wel belangrijk voor de ervaring om ver weg te gaan voor dit seminar. En om dat alleen te doen. Ik wist dat het compleet loskomen van mijn alledaagse leven de ervaring intenser zou maken.
Het was zeker wennen, zo ver buiten mijn comfortzone. Het mooie was dat ik een ‘aha moment’ had dat alles opeens relativeerde. Dat gebeurde in de rij voor het conferentiecentrum, toen ik me de avond voor het seminar ging registreren. Wat eerst abstract was werd opeens echt door de enorme rijen mensen die er stonden te wachten. Tussen al deze mensen stond ik een uur te wachten tot ik aan de beurt was. En wat voelde ik me vreselijk! ‘Wat doe ik hier?’ dacht ik alleen maar.
En opeens begreep ik het. Dit was het dus, zo voelde het buiten mijn comfortzone. Natuurlijk voelde ik me vreselijk. Dat was het hele plan! Nou ja niet om me vreselijk te voelen maar dat was uiteraard wel een logisch gevolg. Dus ja, alles ging behoorlijk volgens plan. Ook al voelde dat vreselijk.
Go full out!
Ik had me redelijk ingelezen over het seminar. Ik had blogs gelezen, YouTube filmpjes gekeken en ik was lid geworden van de besloten UPW Facebook groep. Wat ik overal las en hoorde was de term ‘Go Full Out’. Wat zoveel betekent als dat je je volledig moet laten gaan, zonder schroom met alles mee moet doen, om er zoveel mogelijk uit te halen. Dus dat was m’n voornemen. En daar heb ik me aan gehouden.
Wat dat onder andere inhield was: knuffels geven en krijgen van mensen om je heen, high fives uitdelen, persoonlijke verhalen delen met vreemden, en group mediteren, dansen, scanderen en over hete kolen lopen. Did it all!
Daarvoor moest ik uiteraard even over een drempel heen, maar ach, ik was toch al mijlenver uit mijn comfortzone dus een beetje uitbundig meedoen met alles en m’n ziel en zaligheid delen met wildvreemden was een kleine stap. En wanneer iedereen om je heen meedoet is de drempel ook niet zo hoog. Bovendien, ik had het voornemen om met alles mee te doen dus ik ging niet eens nadenken, niet meedoen was simpelweg geen optie.
Het was een bijzondere, energieke en intense ervaring. Soms hysterisch ook.
Ik geloof zeker dat dat een doel heeft. Het past bij de denkwijze van Tony Robbins, dat je lichamelijke state bijdraagt, of zelfs een eerste uitgangspunt is, voor je mentale state. Wanneer ik vier dagen lang stil op een stoel had gezeten, alleen maar had geluisterd en aantekeningen had gemaakt, was de impact van alles wat er gezegd is zeker minder groot geweest. Ik geloof zelfs dat de impact misschien wel weinig tot niets was geweest.
Dus ja, alles kracht bijzetten door fysieke inspanning heeft zeker z’n effect gehad. En al die high fives en hugs? Die zorgden voor ontzettend veel connectie, liefde en positiviteit. Een groep van 15.000 mensen die vier dagen lang aardig is tegen elkaar, dat komt onder andere daar dus door.
Wat heeft het me gebracht?
Dat is natuurlijk de hamvraag. Heeft het me iets opgeleverd, wat heb ik geleerd, was het de moeite waard? Ben ik terug op die rails die ik eerder omschreef?
Het is moeilijk om dit te omschrijven. Eigenlijk merk ik dat ik dat liever helemaal niet doe. Er zijn veranderingen die ik bij mezelf opmerk. Soms subtiel en soms wat groter. Misschien is het wel goed om dit niet al teveel te analyseren.
En waarom ik ook niet inhoudelijk meer kan – of beter gezegd wil – vertellen over de resultaten is omdat het ook best persoonlijk is. Er waren een paar kwesties die ik wilde onderzoeken en naar aanleiding daarvan ben ik tot interessante en soms best confronterende inzichten gekomen. De lessen die ik daar uit heb getrokken pas ik nu toe en dat heeft postitieve effecten.
Dus ja, ik denk dat ik zo langzaamaan weer op de rails aan het rijden ben in plaats van ernaast. Nog lang niet helemaal maar het begin is er.
Meer over Tony Robbins
Op Netflix staat een documentaire ‘I am not you Guru’ over een ander seminar van Tony Robbins, Date With Destiny. Dit seminar duurt een week en de documentaire is daardoor wat kort door de bocht naar mijn mening. Maar het geeft wel een goed beeld van hoe het er aan toegaat. UPW is wat massaler en gaat iets minder diep.
Tony Robbins heeft ook meerdere boeken geschreven waarvan ik er een heb gelezen, Awaken the Giant Within. Inhoudelijk heb ik er veel van geleerd (en het was een goede voorbereiding op het seminar) maar laten we zeggen dat Tony niet een heel goede schrijver is. Motiverend en inspirerend is hij meer wanneer hij spreekt.
Verder is er op YouTube uiteraard ook heel veel te vinden over hem.
Tot slot nog dit
Ik kreeg vaak verbaasde reacties wanneer ik vertelde dat ik hierheen ging / was gegaan. Veel mensen vertelden meteen wat ze vonden van Tony Robbins en dat ze het niks voor mij vonden om naar zoiets toe te gaan. Wat ze vonden was dan meestal niet heel positief en dat is ieders goed recht natuurlijk.
Maar het viel me op dat er vaak niet verder werd gekeken dan de buitenkant. Dat de mening er was en er niet veel ruimte was om hier voorbij te kijken. Ik vond het ook niet per se ‘bij me passen’ maar ik besloot ervoor te gaan en was vooral ontzettend nieuwsgierig naar wat voor effect het op me zou hebben. Als je altijd alleen de dingen doet die bij je passen zal je niet snel verbaasd worden.
Overigens waren er ook heel veel mensen – offline en online op instagram – die het heel leuk vonden dat ik hierheen ging. Alle lieve en leuke reacties en berichtjes waren geweldig!
