We zitten thuis. Dat zat ik al veel, want ik werkte al vanuit huis. Wat dat betreft verandert er dus niet zo heel veel voor mij. Alleen, nu zijn de kinderen er 24/7 en moeten zij ook onderwezen worden. Bovendien heb ik stress. Stress om de ontwikkeling van corona, stress om mijn eigen financiële situatie en die van de wereld. (Oh ja, en om een verbouwing/verhuizing: dingen die je vooral niet zou willen doen in tijden van een pandemie.)
Ik weet dat ik niet de enige in ben die nu stress ervaart. Maar als ik alle posts op mijn Instagram mag geloven, zou ik nu moeten zwemmen in mijn tijd, zou ik me stierlijk vervelen. Zou ik nu eindelijk de dingen kunnen doen waar ik eerder nooit aan toekwam.
De online cursussen, Netflix tips en ideeën om je business om te gooien vliegen me om de oren. Het is alsof alle ondernemers (die ik volg althans) meteen in zijn gesprongen op deze nieuwe situatie.
Waar ik nog verdwaasd om me heen kijk en denk: “huh, wat, hoe dan?”, worden ik weet niet hoeveel nieuwe diensten de grond uitgestampt. Met de bijbehorende promotiecampagnes. Coachingsgesprekken, online workshops, fotografieprojecten, voorstellen om je content aan te passen aan de corona situatie, online masterclasses, gratis challenges, ondernemers die leuke, grappige, mooie dingen online gaan verkopen, alles komt voorbij. En bij alles denk ik: oh dat zou ik ook moeten doen!
Maar wat doe ik? Ik maak me zorgen. Om de wereld, om mijn gezin en om mezelf. We hebben het goed hoor. We redden het wel. Ook als alles stil zou komen te liggen en we straks in een huis moeten gaan wonen wat nog niet af is. Ook als ik de komende tijd weinig tot geen inkomen zou hebben. Het vraagt aanpassingen, maar we redden het wel. Niet ziek worden is wel een vereiste natuurlijk. En dus blijven we zoveel mogelijk binnen, en als we naar buiten moeten houden we afstand.
Ondertussen hou ik de ballen hoog. Mijn René heeft een bedrijf en is, naast zijn reguliere werk daar, druk met het redden wat er te redden valt nu de toekomst zoveel onzekerheden met zich meebrengt. Dus zijn de kinderen mijn hoofdverantwoordelijkheid. Schema’s met schoolwerk hangen op de koelkast. Elke dag beginnen we optimistisch om na één of twee uur een paar hangende kinderen aan tafel te hebben zitten die vragen “mag ik nu scherm?”.
Ik doe niet meer mee
Maar even terug naar die overload aan initiatieven, tips, workshops en andere dingen die ondernemers opzetten en die ik nu voorbij zie komen. Ik probeerde mee te rennen. Heel even. Of eigenlijk probeerde ik het niet eens echt. Ik dacht vooral dat het moest en voelde me steeds rotter dat ik nog niet eens begonnen was harder te gaan lopen, laat staan rennen. Ik dacht dat ik ook iets superslims moest gaan doen om deze crisis juist vóór me te laten werken! Ik doe al veel online, dus ik zou moeten profiteren van deze situatie! Een zelfportretten challenge? Dagelijks? Leuk, ik doe mee!
Nee, ik doe niet meer mee.
Ik heb er geen tijd voor.
Ik heb er geen energie voor.
Ik heb er geen inspiratie voor.
Ik heb er gewoon ook geen zin in.
Ik ben gek als ik denk dat ik juist nu mijn onderneming een boost kan geven. Juist nu! Nu ik nog minder tijd dan anders heb. Dus, wat komt dat komt. Wat lukt dat lukt.
Mijn goede voornemens en daarmee wellicht tips voor mede ondernemers/ouders/mensen in een soortgelijk schuitje
- Ik werk alleen wanneer dat kan. De eerste dag probeerde ik te werken terwijl de kinderen naast mij hun schoolwerk zaten te doen. En nee, dat werkte inderdaad niet. Gevolg was irritatie en frustratie. Want ten eerste kreeg ik niks gedaan, ten tweede kregen de kinderen eigenlijk geen aandacht, en ten derde was ik bekaf van het niets voor elkaar krijgen. Nu probeer ik hoogstens wat te editen, maar dat stop ik meteen als ze mij nodig hebben. Schermtijd en als (als!) ik ’s avonds energie heb zijn mijn tijden om te werken.
- Ik ben absoluut niet opgeruimd van mezelf maar nu we zoveel thuis zijn met z’n allen is het des te belangrijker om niet in een bende te leven. Schoolwerk zit in speciale laadjes, de lego is weer eens gesorteerd en opgeruimd, stapels tekeningen en post weggewerkt en oud papier is weggebracht.
- Ik heb een fotografieproject waar ik enorm mee achterloop. (Op www.4storieshigh.nl plaats ik een foto van elke dag van de kinderen.) Dat project heb gekozen als enige extra om eventueel af en toe aan te zitten werken. Dus geen kasten uitmesten, online workshops etc. Alleen dit ene project geef ik in deze tijd van thuis zitten wat extra aandacht.
- Ik bekijk de situatie met de dag. Zowel financieel als qua verhuizing. We hebben zoveel niet in de hand dus wel zien het wel.
- Ik ben niet te streng voor mezelf. Ik weet dat veel ouders de schooltijden aanhouden en om 8.30 aan het schoolwerk zitten. Ik begin de dag met de kinderen in bed waar Filippa mij voorleest. Laat deze situatie dan in ieder geval het voordeel hebben dat we ons ’s ochtends niet hoeven te haasten.
- Mijn motto is: alles wat lukt is meegenomen. Ik begon gisteren met het idee dat het schoolwerk met de kinderen het enige noodzakelijke was voor die dag. Het gevolg was dat ik me niet opgejaagd voelde en juist meer voor elkaar kreeg dan vorige week.
Het is een vreemde tijd.
Alles wat lukt is meegenomen.
Hou vol en sterkte.
Meer op instagram
Dat ik niet de enige ben die overwhelmeld is blijkt uit de reacties die ik krijg als ik in mijn Instagram Stories iets plaats hierover. Meestal quotes of illustraties van anderen. In mijn highlights heb ik ze verzameld.
Disclaimer: voornemens zijn precies dat, voornemens. Ik probeer me eraan te houden en elke dat dat lukt is er weer een.
Laat je een berichtje achter? Vind ik leuk!
Dat kan hier maar natuurlijk ook op Instagram, Twitter en Facebook.
Zo is het schat!! You doing an absolutely amazing job!! Love you so much!