Ik hoorde eens dat het onzin is, het hele idee dat iedereen ofwel een avond- ofwel een ochtendmens is. En dat je het jezelf gewoon aan kan leren om het een of het ander te worden.
Misschien ben ik met mijn slaapstoornis en slechte slapen niet als anderen, maar ik kan me het niet voorstellen dat ik ooit een ochtendmens zou kunnen worden. Ik ben ik de ochtend nooit niet moe.
Zo kan ik me trouwens ook absoluut niet voorstellen dat iemand die graag om 22 uur naar bed gaat zichzelf kan aanleren om tot diep in de nacht op te blijven. Gewenning, à la, maar zich daar ook goed bij voelen, ik betwijfel het.
Ik ben een avondmens, of zelfs een nachtmens. Voor ik kinderen kreeg, en eigenlijk voor ik samenwoonde, werkte ik geen standaard uren. Ik begon laat en werkte graag ’s avonds of s’ nachts. Mijn creativiteit begon regelmatig om 23 uur nog eens te stromen. Niets dat mij belette om dan aan het werk te gaan. Ik was op die manier enorm productief!
Gisteravond zat ik laat te werken. In het donker, met de tuindeuren open, eindelijk was het koel! Niet alleen door de hitte maar ook door moeheid was mijn hoofd wekenlang niet zo productief geweest. Ik wilde wel, het lukte (vaak) niet. Maar gisteravond was de ruis ineens weg. Was m’n hoofd helder en lukten er dingen die al weken op de plank lagen!
Dus ging ik door. In het donker, met inmiddels een paar muggen die op het licht van mijn beeldscherm af waren gekomen.
Als ik in een huis was geweest met alleen mezelf, waar ook vandaag niemand mij nodig zou hebben gehad, dan had ik doorgewerkt tot het weer licht was geworden. Nu was er toch een stemmetje dat om 2 uur zei dat ik maar eens naar bed moest gaan.
Tot morgen!
