S: Hoe bevalt het in Hilversum?
Ik: Goed! Het huis is heerlijk! Ik mis wel wat aanspraak. Vooral op school. Ik vind het soms wel moeilijk dat ik daar niemand ken.
S: En hoe lang wonen jullie er nu dan?
Ik: Een maand.
S: Een maand pas? Oooh!
Vriend P vertelde dat hij na zijn verhuizing vanuit Amsterdam naar een andere woonplaats na anderhalf jaar geen heimwee meer had.
Ik was in een tweedehandswinkeltje in onze oude buurt waar ik vroeg om mij uit hun systeem te halen. Ik was namelijk verhuisd, zei ik. Waarheen en wanneer vroeg de dame van de winkel. Inmiddels woonden we toen twee maanden in Hilversum. “Het duurt twee jaar voor je echt gewend bent, hoor ik altijd”, zei ze toen.
Twee jaar dus. Misschien anderhalf.
Ik ben heel blij met onze verhuizing. Het huis voelt als gemaakt voor ons. Vriendin H uit Amsterdam – die eerst vrij sceptisch was over onze verhuizing – appte nadat ze een keer langs was geweest: ‘het huis past als een jas om je heen- jij hoort daar!!!’
Maar soms loop ik hier door Hilversum, of juist door Amsterdam, en dan denk ik, wat hebben we gedaan?! Het mooie, fijne Amsterdam, bruisend en groots (nou ja, grootser dan H) achter ons gelaten! Hoe konden we?!
Maar goed, over twee jaar zal ik dat dus blijkbaar niet meer denken. Of misschien blijf ik het altijd wel denken maar alleen wat minder vaak.
Tot morgen!
