Ik hoor het mezelf zo vaak zeggen tegen de kinderen, dat het echt niet erg is als iets niet in een keer lukt. Sterker nog, dat het vrij bizar zou zijn als alles wel in een keer zou lukken! Het voorbeeld van hoe ze leerden lopen komt dan vaak voorbij. (Denk je echt dat je op een dag opstond en kon lopen?)
Om het nog meer uit te leggen zei ik laatst tegen Raoul:
“De eerste pannenkoek mislukt nou eenmaal altijd. Zo is het met alles, de eerste mislukt nou eenmaal. Ook bij kinderen, kijk maar bij ons.”
Vond ie niet grappig.
“En bij mijn ouders ging het ook zo. De tweede was gelukkig wel goed gelukt.”
Mijn humor wordt niet altijd gewaardeerd.
Maar goed, ik zeg dit soort dingen – over dat het niet erg is als iets niet lukt dus, niet van die stomme dingen over mislukte kinderen – dus heel vaak tegen de kinderen. Leef ik er zelf naar? Mwa… Want hoe vaak geef ik wel niet op als iets niet meteen zo succesvol is als ik had gehoopt? Too often!
Of nog erger, ik begin niet eens want het zal toch wel niet perfect worden. Meteen de eerste keer perfect, dat is dus hoe hoog ik mijn lat leg.
Maar niets meer daarvan. Ik heb besloten om mijn eerste pannenkoeken voortaan met plezier te maken. Met de wetenschap dat ze zullen mislukken en dat alle pannenkoeken daarna alleen maar beter zullen worden!
Eigenlijk zijn deze stukjes allemaal soort van oefen pannenkoeken. Of misschien een hele plaat vol eerste poffertjes. Ze moeten nou eenmaal gemaakt worden zodat ik straks een top poffertjes bakker ben!
Tot morgen!
