Ik moest eerlijk gezegd ook een beetje gniffelen toen Diederik Jekel (wetenschapsjournalist) vertelde dat hij meeschreef aan het nieuwe filmscript van Costa. Costa ja, een feelgood film, een romcom, een film met in principe niet een heel diepzinnig en zeker niet wetenschappelijk verhaal.
Hij vertelde dit alweer een tijdje geleden toen hij te gast was bij ‘Dit was het Nieuws’. De andere aanwezigen moesten net als ik ook een beetje lachen en dat irriteerde Jekel duidelijk. En terecht.
Wat hij daarna zei is blijven hangen. Hij zei iets met deze strekking (ik kan het fragment niet meer vinden, anders had ik het graag letterlijk gequote): ‘Wat is het belangrijkste van wat je doet? Van je werk? Dat is toch dat je het leuk vindt? En het schrijven van een filmscript voor Costa heeft niets met de wetenschap te maken maar ik vindt het ontzettend leuk om te doen.’
O ja! Als het zo zegt, waarom zou je het niet doen inderdaad? Waarom zou je iets wat je leuk vindt niet doen? Omdat het niet past bij je reputatie? Omdat je er ’te goed’ voor zou zijn?
Ik ging in 1997 naar de Rietveld Academie. Ik vond dat nogal wat, dat ik naar die pretentieuze prestigieuze kunstacademie ging. Daar waar grote kunstenaars op hadden gezeten.
Ik maakte de opleiding af, studeerde in 2002 af aan de afdeling fotografie. Maar het ging niet van harte. Ik paste er niet. Ik was niet van de concepten, ik wilde ‘gewoon mooie dingen’ maken.
Ik maakte eens zwaar nabewerkte foto’s van engelachtige meisjes. Het was kitch, zeker. Maar ik was er blij mee, ik vond het fantastisch om te maken. Foto’s van vriendinnen bewerkte ik na met Photoshop. Gladde huiden, fonkelende ogen en veel glitter.
Ik durfde ze op de academie te laten zien. Daar werd ik er bijna net zo, of misschien zelfs meer, om uitgelachen als Jekel om zijn shrijversactiviteiten in ‘Dit was het Nieuws’. Maar ik besefte niet dat het gelach van mijn docent en medestudenten niet betekende dat het niet goed was of dat ik ermee moest stoppen. Ik besefte dat niet, laat staan dat ik het lef had om iets te zeggen als: maar dit maak ik graag, dit vind ik leuk, dit vind ik mooi.
Het was ook niet zo goed, maar dat had het misschien wel kunnen worden. Ook al paste het niet op de Rietveld, het was wel wat ík leuk vond. Helaas leefde ik met de overtuiging dat het de Rietveld was waar ik moest passen, dat als ik iets deed wat daar niet paste, ik er mee moest stoppen. Dus ik legde de engeltjes naast me neer en ging weer op zoek naar concepten die hopelijk wel pasten op de academie.
Dit Rietveld-juk belemmert me nog steeds. Nog steeds ‘schaam’ ik me omdat ik eigenlijk gewoon mooie dingen wil maken. Nog steeds denk ik dat de dingen die ik maak een bepaald gewicht moeten hebben.
Tijd om m’n blueprint te veranderen.
