Ze zijn niet mooi, de grote letters J en R op de muur naast het fietspad achter ons huis. Maar het zijn wel mooie letters, de J en de R. Dezelfde letters staan op de binnenkant van m’n linkerpols. Op m’n rechterpols staan de R en de F.
Jelske en Rudi, zo heetten mijn ouders. Een paar jaar geleden heb ik hun initialen op m’n pols laten zetten. De initialen van m’n kinderen aan de andere kant.
Links het verleden, rechts de toekomst. Een reminder om zelf in het heden te staan.
Jammer dat deze graffiti niet mooi is. Desalniettemin hou ik ervan. Ik zie het als een teken dat mijn ouders onze verhuizing een beetje hebben meegemaakt. En als een soort goedkeuring.
René omschreef deze foto mooi. Ik weet z’n exacte woorden helaas niet meer. Hij noemde m’n blik, kwetsbaar maar ook boos. Boos omdat ze er niet meer zijn, m’n ouders. Maar tegelijk krachtig, ook zonder ze zal ik het redden. M’n handen een beetje krampachtig, om toch iets proberen vast te houden wat niet meer kan.
De foto maakte ik voor een project wat ik begin dit jaar opstarte op Instagram. Ik vroeg of er andere fotografen mee wilden doen met een zelfportretten project. Eens in de zoveel tijd maken we allemaal een zelfportret met een bepaald thema. Deze plaatsen we precies tegelijk op Instagram. We taggen elk iemand anders zodat je via die tags alle zelfportretten ziet, via een loop.
Het project heet #instaloopwithme en inmiddels doen er 14 fotografen mee. Ik ben ontzettend trots wanneer we weer een zogenaamde loop plaatsen. Het is elke keer zo bijzonder om te zien hoe deze vrouwen elke keer hun grenzen verleggen en zichzelf op bijzondere, kwetsbare, mooie, persoonlijke, grappige manieren vastleggen. Elk weer met een verhaal erbij.
En dat allemaal omdat ik een idee had en vroeg wie er mee wilde doen.
Mooi Nina, krachtig gevisualiseerd en verwoord!
Dankjewel!