Op de 101 pagina van teletekst staat het nieuws van de NOS. In koppen van maximaal 35 leestekens staat een overzicht van het belangrijkste nieuwsberichten. Korte zinnen dus met daarachter het teletekstnummer van het desbetreffende nieuwsbericht.
Iemand maakt die, die koppen. En diegene puzzelt om de lading van dat nieuwsbericht te vertellen in die 35 leestekens. Niet meer dan 35, maar liever ook niet (veel) minder. Alle leestekens die overblijven, die per kop dus niet gebruikt worden, worden als puntjes weergegeven.
Precies 35 leestekens per kop is natuurlijk het beste, het streven. Alle koppen op een 101 precies 35 tekens lang is nóg beter. Geen enkel puntje achter een kop. ‘Zonder puntjes een 101 maken’ heette dat. Dat was een van de makers van deze koppen ooit een keer gelukt hoorde ik haar vertellen in een podcast. En ja, daar had ze een screenshot van gemaakt en deze had ze nog steeds.
Wat een heerlijke baan lijkt me dat! Koppen bedenken van precies 35 leestekens. Puzzelen met woorden. Met zinnen. Elke dag weer proberen om ‘een 101 zonder puntjes’ te maken.
Zelf ben ik geen teletekst lezer trouwens, ik hoorde dit verhaal over de 35 leestekens en de ‘101 zonder puntjes’ in een podcast.
Het deed me denken aan de twittercolumns van alweer een tijdje geleden. Zo’n tijdje geleden zelfs dat twitterberichten toen slechts 140 leestekens mochten bevatten. Tegenwoordig is dat het dubbele.
Een twittercolumn bevatte toen dus 140 leestekens. Maar de hashtag #twittercolumn moest er altijd achteraan dus er bleven 126 tekens over voor de column. Min een spatie natuurlijk voor de #twittercolumn natuurlijk.
Zelf schreef ik er ook een keer een, lang geleden in 2015:
Er werd bloed geprikt, vijf buisjes werden afgetapt. ’s Avonds vroeg de kleuter wanneer hij zijn bloed weer terug zou krijgen #twittercolumn
De eerste twittercolumn werd ooit geschreven door Diana van Ewijk. (Hier vind je ook de ‘officiële’ regels voor het schrijven van een twittercolumn, in case you’re interested.)
