Rouw – stukje #022

De eerste jaren van rouw zitten vol hopen dat het slijt en tegelijk alles willen vasthouden. Ook de pijn en het verdriet.

Nu pas begint er plaats te ontstaan voor met liefde denken aan.

Dat het oké is om niet meer steeds verdriet te voelen. Afstand maar tegelijk een enorme ruimte waar alle liefde leeft en die ruimte is juist dichterbij dan ooit.

Geef een reactie